Onderweg kocht ik steevast een wortel-appel-gember sap die op was wanneer ik bij het eenmanskantoor aan het Central Park aankwam. Niet zo’n eenmanskantoor als je wel eens in films ziet, met een sigaarrokende advocaat die allerlei soorten zaken van diverse rechtsgebieden aanneemt in een kamer met houten luxaflex, maar het eenmanskantoor van een heuse top-advocaat gespecialiseerd in intellectueel eigendomsrecht en entertainment law. Zijn kantoor, met marmeren vloer en grote leren fauteuils waar je in kon wegzinken, ademde grandeur en klasse uit. Voor mij de bevestiging dat je ook met een –heel- klein advocatenkantoor tot de top kunt behoren.

De cliënten bestonden vooral uit wereldberoemde sterren en fotomodellen en enkele grote modehuizen. In de hal hingen tientallen ingelijste foto’s waarop de advocaat stond afgebeeld met deze beroemdheden.

Het ene na het andere fotomodel wist het kantoor aan het Central Park te vinden. Zo ook een jong veelbelovend talent dat ik Ellen zal noemen. Ellen toonde ons op het internet een website van een beauty salon waarop zij was afgebeeld. Het betrof een foto die jaren eerder van haar was gemaakt.

Ellen wilde dat wij de beautysalon sommeerden de foto te verwijderen. Dat maakte immers gebruik van haar foto zonder dat daarvoor toestemming was verleend. En dat gebeurde. In de Amerikaanse claimcultuur zijn zulke zaken vaak na een brief geregeld. Het is een tijdrovende klus voor de (agency’s van) de modellen alle foto’s op te sporen, maar er wordt veel aandacht aan besteed.

Ellen was blij en kwam een paar dagen later terug. Op het kantoor in New York werd veel onderhandeld over de inhoud van de contracten van fotomodellen. Succesvolle modellen verdienen met een exclusieve campagne soms miljoenen per jaar. Logisch dat een make-up merk het model dan verbood voor een concurrerend make-up merk te poseren, maar soms gingen de restricties verder en moesten de advocaten aan de bak. Supermodellen willen het liefste én een make-up, én een parfum én een zonnebrillenmerk én een kledingmerk vertegenwoordigen. En wel allemaal gelijktijdig. Hun houdbaarheidstijd was –zeker in die tijd- relatief kort en het grote geld moest in een paar jaar verdiend worden.

In de kleine lettertjes van een nieuw contract van Ellen voor een groot bekend modemerk was opgenomen dat zij geen zonnebrillencampagne mocht doen. Maar een ander groot merk had haar net gevraagd exclusief model te zijn voor haar zonnebrillen. Het zonnebrillenmerk had geen bezwaar dat Ellen ook voor het modemerk poseerde. En Ellen wilde natuurlijk het liefst allebei doen. Ook dat werd na stevige onderhandelingen geregeld. Het modemerk zag in dat het gezicht van Ellen door de campagne bij het prestigieuze zonnebrillenmerk alleen maar ‘waardevoller’ werd en stemde in met het verzoek. Daardoor werd niet alleen de restrictie uit het contract geschrapt, maar ging haar –toch al aanzienlijke- gage ook nog eens omhoog.

Een tijd later toen ik van mijn werk naar mijn appartement liep, zag ik Ellen terug. Ze lachte breeduit naar me vanaf een levensgroot billboard op Times Square. Op haar neus prijkte een grote zonnebril.