Dit is een ‘arbeidsovereenkomst’ voor bepaalde tijd, meestal een jaar, met een mobiliteitsbureau dat actief voor de ex-ambtenaar op zoek gaat naar een nieuwe baan. Idealiter vindt de ambtenaar in dat jaar een baan. Het overheidsorgaan hoeft dan niet de uitkering op te hoesten en betaalt de kosten van de arbeidsovereenkomst voor een jaar en een fee aan het mobiliteitsbureau voor bureau- en begeleidingskosten. Wanneer de ex-ambtenaar na dat jaar geen baan heeft gevonden, kan hij zich bij het UWV melden en komt hij –wellicht- voor een reguliere WW-uitkering in aanmerking. Deze komt dan niet ten laste van de ex-werkgever (het overheidsorgaan) maar van de premies die door alle niet-overheidswerkgevers in Nederland worden betaald. Per saldo dus kostbaarder voor de gemeenschap. Het is echter de vraag of de ex-ambtenaar na het einde van het mobiliteitsdienstverband in aanmerking kan komen voor WW. Ik ben van mening dat het mobiliteitsdienstverband geen ‘arbeidsovereenkomst’ is, omdat er niet wordt voldaan aan de voorwaarden van een arbeidsovereenkomst; er wordt immers geen arbeid geleverd. Ook uit de rechtspraak blijkt dat een mobiliteitsdienstverband niet  als arbeidsovereenkomst wordt gezien (zie Centrale Raad van Beroep, 15 april 2011). Wanneer het UWV ook besluit dat er geen sprake is van een arbeidsovereenkomst, kan de ex-ambtenaar dus uiteindelijk met lege handen komen te staan. In de praktijk blijkt dat het UWV hier niet vaak onderzoek naar doet, waardoor de constructie lucratief blijft voor overheden en er nog regelmatig gebruik van wordt gemaakt. Ambtenaren die een voorstel krijgen om in dienst te treden bij een mobiliteitsbureau, doen er dan ook verstandig aan om hun beëindigingsovereenkomst te laten beoordelen en hun recht op een eventuele (bovenwettelijke) (WW)uitkering veilig te stellen.